
Kościół do modlitwy zostanie otworzony o godz. 6:00.



 rozpoczniemy o godz. 18:00 z obrzędem umywania nóg. Liturgia zakończy się przeniesieniem Najświętszego Sakramentu do Ciemnicy i następnie Adoracja do godz. 21.00.
W tym dniu jest tylko jedna Msza Święta Wieczerzy Pańskiej. Wyjątek stanowią tylko katedry, gdzie Księża Biskupi przed południem poświęcają „Święte oleje” dla wszystkich parafii w diecezji.

	


Kościół do modlitwy zostanie otworzony o godz. 6.00.
W tym dniu obowiązuje post ścisły.
Droga Krzyżowa jedna o godz. 16.00 i to bez Komunii Świętej.
Po Drodze Krzyżowej jako adoracja zostaną wyśpiewane wszystkie 3 części Gorzkich Żali.



 rozpoczniemy o godz. 18.00, która zakończy się złożeniem Najświętszego Sakramentu do Grobu i adoracja w tym dniu do północy.
Warte przy Grobie Pana Jezusa w piątek wieczorem prosimy by pełnili harcerze i strzelcy.

	


Kościół do modlitwy zostanie otworzony o godz. 6.00.
Wartę prosimy, aby od 8.00 do 12.00 pełnili ministranci.




•       W kościele – od 8.00 do 12.00;
•	Na wioskach – od 9.00 i księża pojadą w takim porządku:
I Ksiądz – Ogonowice, Ostrów, Sitowa;
II Ksiądz – Bukowiec, a następnie Janów, Karwice i Adamów;
III Ksiądz – Wola Załężna, a następnie Bielowice;
IV Ksiądz – Różanna, Dębinki, Dzielna i Dzioły.

Woda zostanie poświęcona już rano i można będzie ją sobie zabierać będąc w kościele, a wieczorem do tej wody prosimy dołożyć kawałek opalonego drewna z ognia wigilijnego.



 rozpoczniemy o godz. 18.00.
W Wielką Sobotę wartę przy Grobie Pana Jezusa prosimy, aby pełnili wieczorem Kolejarze do godz. 22.00.
Adoracja z Wielkiej Soboty na Wielkanoc całą noc.

	


Od godz. 5.00 prosimy, aby wartę przy Grobie Pana Jezusa pełnili Strażacy, a następnie wraz z Kolejarzami i Rycerzami Kolumba obsłużyli Procesję Rezurekcyjną niosąc baldachim i prowadząc księdza z Najświętszym Sakramentem.

REZUREKCJA o godz. 6.00, a następnie Msze Święte o godz. 9.00 / 10.30 / 12.00 ze chrztami i 18.00.


W Wielkanoc z soboty na niedzielę zmiana czasu na letni.
Na Rezurekcję prosimy, aby poszczególne miejscowości i grupy przygotowały swoje chorągwie, feretrony, sztandary, różaniec i je ponieśli.


TRIDUUM PASCHALNE W KOLEGIACIE ŚW. BARTŁOMIEJA AD 2024

V NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU, 17 marca 2024r.

O godz. 10.30 Msza Święta z nauką rekolekcyjną

 dla najmłodszych dzieci:
klasy: 0 - III
Dzieci starsze i młodzież przychodzą tak jak w każdą niedzielę, kiedy im i rodzicom pasuje



 Spotkanie rekolekcyjne dla starszych dzieci, klasy: IV–VI;


 Spotkanie rekolekcyjne dla młodzieży, klasy: VII, VIII i średnie



CZWARTEK, 21 marca 2024r., /DZIEŃ SPOWIEDZI ŚWIĘTEJ/

PIĄTEK, 22 marca 2024r., /DZIEŃ KOMUNII ŚWIĘTEJ GENERALNEJ/

 – Droga Krzyżowa dla dzieci – klasy: 0-VI


 – Droga Krzyżowa dla młodzieży – klasy: VII, VIII i średni

Gdy młodzież po południu w tym dniu będzie w szkole to zapraszamy na godz. 8.45


REKOLEKCJE WIELKOPOSTNE DLA MŁODZIEŻY I DZIECI, AD 2024

 dla dorosłych 
o godz.: 6.00 / 7.30 / 9.00/ 12.00 / 16.00 i 18.00 / 
17.00 - Gorzkie Żale


 o godz. 10.30 z nauką rekolekcyjną dla najmłodszych dzieci


Spowiedź Święta z udziałem księży z dekanatu:

Msza Święta z nauką i Sakrament Namaszczenia Chorych

REKOLEKCJE WIELKOPOSTNE DLA DOROSŁYCH, AD 2024


Wielki Post to czas przygotowania na obchody najważniejszej uroczystości dla chrześcijan, czyli Wielkiej Nocy, inaczej Uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego, w czasie której wspominamy i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. Ponieważ każde święto powinno angażować nas nie tylko zewnętrznie, zwłaszcza uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego powinna zostawić konkretny ślad w życiu codzienny. Dla chrześcijanina ten ślad to nawrócenie. Wiara to nie magia, a liturgia to nie gusła i zaklęcia, które wystarczy odprawić, by cokolwiek się w nas dokonało, poszczególne święta i uroczystości wymagają więc zaangażowania ze strony osoby wierzącej. Wymagają chwili zatrzymania i refleksji o mojej relacji z Jezusem i podjęcia konkretnych działań, które do niego będą mnie przybliżały. Okres Wielkiego Postu, to taki właśnie czas. Czterdzieści dni przygotowań, powtarzanych każdego roku – bo nie sposób, aby nasze pełne nawrócenie dokonało się w czterdzieści dni – aby dobrze przygotować się do Uroczystości Zmartwychwstania, tj., aby świętowaną tajemnicę doświadczyć w swoim życiu. Stąd potrzeba pokuty i nawrócenia.

2. 


Tradycja obchodzenia Wielkigo Postu sięga początku obchodów Triduum Paschalnego, tj. III wieku, choć pierwsze wzmianki o poście sięgają wieku II. W wieku IV post trwał już czterdzieści dni, na pamiątkę czterdziestodniowego postu, który – jak podają ewangeliści – na pustyni podjął sam Jezus. Od XVI wieku zwyczajem powszechnym w Kościele katolickim była Środa Popielcowa, która rozpoczyna okres Wielkiego Postu.

3. 

Co ma wspólnego popiół z nawróceniem?


Wielki Post rozpoczyna się w Środę Popielcową. Wtedy to właśnie ma miejsce obrzęd posypania głów popiołem. Co on ma wspólnego z nawróceniem? W starożytności popiół, podobnie jak piasek używany był do czyszczenia. Popiół jest więc z jednej strony symbolem przemijalności ludzkiego życia, ale również symbolem oczyszczenia, które powinno dokonać się w Wielki Poście. Oczyszczenia to niezbędny etap w drodze nawrócenia.

4. 


Wielkopostnemu oczyszczeniu pomagają trzy praktyki, które powinniśmy podejmować w tym czasie – post, modlitwa i jałmużna. Ponieważ oczyszczenie powinno prowadzić do wolności, która jest warunkiem niezbędnym, aby w swoim życiu realizować wolę Bożą, wszystkie trzy praktyki wielkopostne prowadza mnie właśnie do tego. Zarówno post, modlitwa i jałmużna powinny prowadzić mnie do doświadczenia wolności. I tak post uczy mnie wolności, w kontekście siebie samego, modlitwa – w kontekście Boga, a jałmłużna w kontekście drugiego człowieka.

5. 


Nawrócenie to nie tylko teraźniejszość, która wychodzi ku przyszłości, to również teraźniejszość, która wychyla się ku przeszłości. Stąd Wielki Post posiada również wymiar pokutny. Dla człowieka, konsekwencją grzechu ciężkiego jest śmierć, duchowe zerwanie jedności z Bogiem, którego skutki, w fizyczny sposób, możemy doświadczyć już za życia. Tę konsekwencję grzechu przyjął na siebie Jezus, ponosząc śmierć na krzyżu. Człowiek więc może jedynie w sposób symboliczny podjąć pokutę z swoje grzechy, zarówno te ciężkie, jak i lekkie. Okres Wielkiego Postu to – obok czasu nawrócenia – taki właśnie czas mierzenia się ze swoją przeszłością, albo – lepiej – aktywnego trwania przy Jezusie, który osobiście mierzy się z moją przeszłością, przeszłością mojego grzechu.

WIELKI POST - KILKA INFORMACJI 

Rozpoczynamy kolejny cykl spotkań dla Narzeczonych w ramach tzw. Bezpośredniego Przygotowania się do zawarcia Sakramentu Małżeństwa. 

u św. Bartłomieja w Opocznie o godz. 10:00

 (sala nad kancelarią) w następujące soboty 2024 roku:
      

Następny cykl odbędzie się dopiero pod koniec września br.

BEZPOŚREDNIE PRZYGOTOWANIE DO MAŁŻEŃSTWA - KURS DLA NARZECZONYCH

WIZYTA DUSZPASTERSKA - KOLĘDA, 29.01.2024 - 30.01.2024

 – ul. Kowalskiego, Szewska i Sportowa
Od 

 – ulica M.C. Skłodowskiej, bloki: 16 i 18



 – ulica Drzymały, Kazimierza Wielkiego i Plac Strażacki, Szpitalna i Robotnicza
Od 

 – ulica M.C. Skłodowskiej, blok 20
Od 

 – ul. Kolberga – mieszkania w dawnym Hotelu Optexu
Od 

 – ulica Piotrkowska, domy: 2A, 2B i blok 12



 – ul. M.C. Skłodowskiej, bloki: 24 i 24A
Od 

 – ulica Limanowskiego wraz ze Skalną i Mostową, ulica Zjazdowa i Janasa;
Od 

 – ul. Żeromskiego wszystkie bloki. Najpierw 2, 4, 6, 8, 10 te małe i z dużych 5, a następnie duże 5A, 5B, 7, 7A, 7B



 – ulica Kamienna, Wapienna, Przedszkolna i Łazienna
Od 

WIZYTA DUSZPASTERSKA - KOLĘDA, 22.01.2024 - 30.01.2024

 – ulica Zielona i Osiedle Piastowskie



 – ul. M.C. Skłodowskiej, bloki: 4 / 6 / 8
Od 

 – ul. M.C. Skłodowskiej, bloki: 10 i 26
Od 

 – ul. M.C. Skłodowskiej, domy: 3 i 10A



 – ul. M.C. Skłodowskiej, bloki: 12 i 14
Od 

WIZYTA DUSZPASTERSKA - KOLĘDA, 15.01.2024 - 22.01.2024

 - bloki przy ul. Staromiejskiej, domy prywatne przy ul. Perzyńskiego i Biernackiego, bloki 22 i 24 przy ul. Biernackiego



 - bloki przy ul. Norwida: 4 i 5, Bloki przy ul. Konopnickiej 1 i 2, Bloki przy ul. Słowackiego 1 i 3


 - bloki przy ul. Słowackiego 5/7/9/11 i blok Żeromskiego 1



 - na osiedlu Kwiatowym ul. Liliowa, Narcyzowa, Krokusowa, i Różana / domy przy ul. Kwiatowej na odcinku od Starostwa do Stodolnej / Plac Kościuszki



 - ul. Kwiatowa na odcinku od Libiszewskiej do cmentarza i ul. Osiedla Milenijnego przynależące do naszej parafii


WIZYTA DUSZPASTERSKA - KOLĘDA, 08.01.2024 - 15.01.2024


Od godz. 9:00 – WOLA ZAŁĘŻNA – część: droga na Libiszów wraz z Pawłówką, ale bez Gór.
Od godz. 15:30 – OPOCZNO – dzielnica Starostwo tj. ul. Nowa, Parkowa i Żesławskiego i ul. Hubala na Trąbkach.




Od godz. 9:00 – WOLA ZAŁĘŻNA – na odcinku od Staromiejskiej aż do lasu.
Od godz. 15:30 – OPOCZNO – ulice: Łąkowa, Inowłodzka, Stodolna, Moniuszki i dawna 17 Stycznia.




Od godz. 9:00 – WOLA ZAŁĘŻNA – Góry i Piaski.
Od godz. 15.30 – OPOCZNO – ul. Kwiatowa 34, 36, 38 i 40




Od godz. 9:00 – OPOCZNO – ulice: Wałowa, Rzeczna i Błonie.
Od godz. 15:30 – OPOCZNO – ul. Batorego: najpierw domy, a potem blok.




Od godz. 9:00 – KARWICE
Od godz. 15:30 – OPOCZNO – ulica Staromiejska bloki 25, ulica Biernackiego domy i bloki 22 i 24, ul. Perzyńskiego.

WIZYTA DUSZPASTERSKA - KOLĘDA, 02.01.2024 - 08.01.2024


Od godz. 9:00 – I część BUKOWCA – od numeru 1 do torów.
Od godz. 9:00 – BIELOWICE – część zwana Siedliska.




Od godz. 9:00 – II część BUKOWCA – od torów do końca wraz z Górkami i Komornikami.




Od godz. 9:00 – BIELOWICE – część: Wykny, nad Strumykiem i Stara Wieś.
Od godz. 15:30 – OPOCZNO – TRĄBKI – ul. Waryńskiego, Chopina i Starzyńskiego.




Od godz. 9:00 – BIELOWICE – część: Zapowiedź, od Sołka i na Jazią Górę.
Ok. godz. 15:00 – BIELOWICE – dom przy Stadionie i te dwa domy przy drodze na Mroczków




Od godz. 9:00 – WOLA ZAŁĘŻNA – część: droga na Libiszów wraz z Pawłówką, ale bez Gór.
Od godz. 15:30 – OPOCZNO – dzielnica Starostwo tj. ul. Nowa, Parkowa i Żesławskiego i ul. Hubala na Trąbkach.

WIZYTA DUSZPASTERSKA - KOLĘDA, 27.12.2023-02.01.2024

 – drugie co do ważności święto w liturgii chrześcijańskiej – 

Kościół wspomina prawdę, że Bóg stał się człowiekiem. Jednorodzony i odwieczny Syn Boży przyjął ludzką naturę, aby w niej dokonać zbawienia ludzi.


W ciągu wieków wokół prawdy o wcieleniu Chrystusa

 toczyły się spory teologiczne oraz powstawały liczne herezje, według których Chrystus albo nie był w pełni człowiekiem, albo nie nie był Bogiem. Kościół podkreśla, że Jezus Chrystus, narodzony w Betlejem z Maryi, żony cieśli Józefa, za Cezara Augusta (który panował w latach 30 p.n.e do 14 n.e.) był prawdziwym Bogiem i prawdziwym człowiekiem.



"Niezmienny w swoim Bóstwie, przyjął to, co ludzkie" 

- stwierdza liturgia rzymska. To samo wyraża jedna z polskich kolęd: "Bóg się rodzi, moc truchleje (...) ma granice Nieskończony".



Rodząc się jako Dziecko Bóg stał się naprawdę Emmanuelem - Bogiem z nami,

 od którego nie oddziela nas żaden dystans wysokości i oddalenia. Bóg dał człowiekowi bezpośredni dostęp do dziecięcego serca, przez co stał się tak bliski, że można bez skrępowania mówić do Niego `Ty`. W ten sposób spełniła się wielokrotnie powtarzana przez proroków obietnica Boga, że przyjdzie Mesjasz, który odnowi świat i pojedna ludzi z Bogiem.



, zjednoczył ziemię i niebo, nierozerwalnie pojednał człowieka z Bogiem, sprawiając, że człowiek stał się dzieckiem Boga. Dlatego w liturgii Bożego Narodzenia cytuje się słowa św. Leona Wielkiego: `Poznaj swoją godność, chrześcijaninie. Stałeś się uczestnikiem Boskiej natury, porzuć więc wyrodne obyczaje dawnego upodlenia i już do nich nie powracaj`. W Bożym Narodzeniu widoczna jest bezbronna miłość Boga, Jego pokora i dobroć. Boże Narodzenie ukazuje jak bardzo Bogu zależy na człowieku: "Tak Bóg umiłował świat, że Syna swojego dał" (J 3,16).



, dokonane w ogromnym ukryciu, niemal w całkowitej "tajemnicy", stało się świętem powszechnym, wykraczającym swoim oddziaływaniem daleko poza świat chrześcijański. Przynajmniej na kilka dni przemienia ono oblicze Ziemi przynosząc pokój, pojednanie, wzajemną życzliwość, otwartość na bliźnich. Dzięki temu została objawiona prawda o powszechnym braterstwie i godności każdego człowieka, bez względu na różnice kulturowe, rasowe, społeczne czy intelektualne. Bóg Ojciec jest wzorem wszelkiego prawdziwego ojcostwa, fizycznego i duchowego. W Polsce święto to ma charakter szczególnie rodzinny.



 wywodzi swój początek z Jerozolimy, ale już w IV w. znana było także w Antiochii, Konstantynopolu, Rzymie i w Hiszpanii. Ustalił się zwyczaj, że patriarcha udawał się z Jerozolimy w procesji do Betlejem, odległego ok. 8 km i tam w Grocie Narodzenia odprawiał w nocy Mszę św., którą później nazwano "Pasterką" w nawiązaniu do ewangelicznej opowieści o pasterzach, którzy jako pierwsi oddali pokłon nowonarodzonemu Chrystusowi.



Dzień Bożego Narodzenia ustalono na 25 grudnia, kiedy to Rzymianie obchodzili święto Niezwyciężonego Słońca

. Wtedy właśnie nastaje przesilenie dnia i nocy. Jest to także nawiązanie do fragmentu Ewangelii: "Dzięki serdecznej litości naszego Boga nawiedziło nas z wysoka Wschodzące Słońce" (Łk 1,78). Natomiast dopiero w VI w. mnich Dionizjusz Exiguus obliczył, że narodziny miały miejsce w 753 r. po założeniu Rzymu. Dziś wiadomo, że Dionizjusz pomylił się w obliczeniach ustalając datę o kilka lat za późno.


Historia Bożego Narodzenia


wikariusz z par. Matki Bożej Miłosierdzia w Radomiu



Msze Święte z kazaniem dla dorosłych: 6.00 / 7.30 / 9.00 / 12.00 / 18.00
Msze Święte z kazaniem dla dzieci:
10.30 – dzieci szkolne
16.00 – dzieci I Komunijne i obrzęd poświęcenia medalika




6.00	RORATY z nauką ogólną
10.00	Msza Święta z nauką ogólną
16.00	Spotkanie Rekolekcyjne dla dzieci z klas IV – VII
18.00	Msza Święta z nauką ogólną
19.00	Msza Święta z nauką ogólną w Karwicach




6.00	RORATY z nauką ogólną
10.00	Msza Święta z nauką ogólną
16.00	Spotkanie Rekolekcyjne dla młodzieży z klas VIII i szkół średnich
18.00	Msza Święta z nauką ogólną
19.00	Msza Święta z nauką ogólną w Karwicach



 z udziałem księży z dekanatu w godzinach:
8.30 – 12.00, przerwa 10.00 – 10.30
14.30 – 18.00, przerwa 16.30 – 17.00

REKOLEKCJE ADWENTOWE 2023

ŚRODA – WSZYSTKICH ŚWIĘTYCH – 01 LISTOPADA


Godz. 10.30 – Msza Święta na cmentarzu, a następnie Procesja



Godz. 11.30 – Procesja z kolegiaty na cmentarz, a następnie Msza Święta w kościele św. Marii Magdaleny



Godz. 12.00 – Msza Święta w kościele, a następnie Procesja



CZWARTEK – DZIEŃ ZADUSZNY – 02 LISTOPADA


Godz. 9.00 – Msza Święta w kościele, a następnie Procesja



Godz. 10.00 – Procesja od bramy cmentarnej, a następnie Msza Święta w kościele św. Marii Magdaleny



Godz. 12.00 – Msza Święta na cmentarzu, a następnie Procesja




Od 03 LISTOPADA do 08 LISTOPADA codziennie o godz. 15.00 modlitwa za Zmarłych z możliwością przyjęcia Komunii Świętej

ZADUSZKI NA OPOCZYŃSKICH CMENTARZACH 2023

Wypominki to tradycyjna modlitwa Kościoła

 za tych, którzy zmarli pojednani z Bogiem, ale muszą jeszcze odpokutować za swoje grzechy w czyśćcu. Kościół wierzy, że nasza pamięć o nich – dzięki wypominkom – może skrócić im cierpienia i przyspieszyć spotkanie z Bogiem w niebie. Modlitwa wypominkowa to wyraz naszej miłości i odpowiedzialności za zmarłych.



Modlitwa ta jest praktykowana w Kościele od II wieku

, a od III wieku Kościół modli się za zmarłych w czasie Eucharystii. Stopniowo przyjęła się też znana do dzisiaj praktyka odprawiania Mszy Świętych za zmarłych pokutujących w czyśćcu.



Dogmat o istnieniu czyśćca Kościół ogłosił na Soborze w Lyonie w 1274 r.

 a potwierdził i wyjaśnił na Soborze Trydenckim (1545-1563) w osobnym dekrecie. Dogmat ten opiera się na przesłankach Pisma Św. oraz na sięgającej II w. tradycji kościelnej. Podkreśla on dwie prawdy: istnienie czyśćca jako pośmiertnej kary oraz to, że wierni żyjący na ziemi mogą dopomóc duszom czyśćcowym przez modlitwę i ofiarę, szczególnie przez Eucharystię.



Istotną sprawą w modlitwie za zmarłych 

jest przede wszystkim nasze zaangażowanie, ofiara i nasz wysiłek by w tej modlitwie uczestniczyć całym swoim sercem. Pan Bóg zna imiona wszystkich zmarłych. Są wyczytywane w naszym kościele bardziej jako pomoc dla nas, modlących się tu, na ziemi. Praktyka wypominek pozwala nam utrwalić pamięć o bliskich zmarłych i zachęcić – co ważne – nie tylko nas, ale wszystkich wiernych uczestniczących w niedzielnej Mszy św. do modlitwy w ich intencji. Związane z Eucharystią wypominki są wyrazem miłości i jedności całego Kościoła: pielgrzymującego na ziemi i tego, który przekroczył już granicę śmierci.

MODLITWA ZA ZMARŁYCH - WYPOMINKI

CZWARTEK, 02 listopada – DZIEŃ ZADUSZNY

z Osiedla Trąbki, Piastowskiego, ul. Kolberga, Łąkowej

 z Osiedla na Starostwie, Na Garbarni, Skała i Stare Miasto z Inowłodzką, Stodolną i Moniuszki

z Różanny, Dzielnej i tej części Janowa przy Dzielnej

z ul. Staromiejskiej z przyległymi tj. Batorego, Drzymały, Libiszewska, Krótka, Daleka i ul. Kwiatowa z Osiedlem Kwiatowym

z ul. Piotrkowskiej z przyległymi tj. Mickiewicza, Żeromskiego, Spacerowa, Polna, Słowackiego, Konopnickiej i Norwida

z ul. Biernackiego, z Osiedlem przy ul. Skłodowskiej i Milenijnego

 o godz. 15.00 modlitwa za Zmarłych połączona z Koronką do Bożego Miłosierdzia

WYPOMINKI  W OKTAWIE UROCZYSTOŚCI ZADUSZKOWYCH W 2023

jest jedną z najbardziej popularnych modlitw na świecie. Znany jest – jeśli idzie o formę – od bardzo dawna w religiach Dalekiego Wschodu, w prawosławiu i oczywiście w katolicyzmie. Zwyczaj odmawiania różańców sięga czasów przed narodzeniem Chrystusa.

W 1849 r. odkryto wśród ruin starożytnej Niniwy w ręku niewiasty coś w rodzaju różańca. Posążek pochodził z VIII, a może nawet IX w. przed Chrystusem. „Różańce” stosowali powszechnie w Indiach wyznawcy Wisznu i Siwy, także wyznawcy Buddy, lamowie w Tybecie, a nawet mahometanie w Syrii i północnej Afryce.
Różaniec miał też różne formy. W Chinach np. były nim sznury z węzłami (tzw. sznury mnemotechniczne). Podobną formę miały sznury bramińskie. Najstarsza wzmianka o nich pochodzi z II w. po Chrystusie (księga Athararedd). Różaniec indyjskich siwaitów (czcicieli Siwy) miał formę sznurków z nanizanymi perełkami owocu aksza i składał się z 32, 64, 84 lub 108 paciorków. Podobne różańce mieli i mają dotąd mnisi buddyjscy. Różańce te ułatwiały modlitwę, zwłaszcza gdy pewne formuły stale się powtarzały. Czytamy o pierwszych pustelnikach, że wyznaczali sobie do codziennego odmawiania po 100 i więcej Ojcze nasz czy innych pacierzy.
Sozomenos i Palladiusz (w. V) podają, że pierwsi chrześcijanie dla łatwiejszego zapamiętania ilości wyznaczonych sobie pacierzy liczyli je na palcach, potem posługiwali się kamykami. Tak czynił św. Paweł Pustelnik, który na 300 kamykach liczył 300 Ojcze nasz. Metodę udoskonalono, posługując się sznurkami z węzłami lub sznurkami z nanizanymi na nich pętelkami czy kawałkami drewna. Taki różaniec miał posiadać św. Pachomiusz (+ 346) i św. Benedykt z Nursji (+ 547). W grobie św. Gertrudy z Nivelles (+ 658) znaleziono sznurek z nawleczonymi kulkami. Byłby to więc najstarszy chrześcijański znaleziony różaniec. Najdawniejszy z zachowanych różańców pochodzi jednak dopiero z XIII w. Znaleziono jego rzeźbę na nagrobku Gerarda, rycerza zakonu templariuszy (+ 1273). Sznur przedstawia 158 nanizanych na nim paciorków. Około roku 1500 pojawiają się różańce, na które składają się paciorki ułożone w dziesiątki.

Modlitwą najwcześniej i najpowszechniej odmawianą była Modlitwa Pańska. Kiedy powstały zakony, reguła zobowiązywała kapłanów do codziennego odmawiania 150 psalmów. Braci zakonnych natomiast zobowiązywano do odmawiania 150 Ojcze nasz. Dlatego tak ułożone modlitwy nazywano Psałterzem braci. Tak było u benedyktynów jeszcze w XI, u templariuszy – w XII, a nawet w XIII wieku.
Od XII w. rozpowszechnił się w Kościele zwyczaj odmawiania Pozdrowienia Anielskiego.Wprowadzono je najpierw w formie antyfony do oficjum o Najświętszej Maryi Pannie w wieku XI, w tym samym czasie w modlitwie Anioł Pański, wreszcie jako odrębną modlitwę, powtarzaną wiele razy. Składała się ona początkowo jedynie ze słów anioła Gabriela: „Zdrowaś, Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławionaś Ty między niewiastami” (Łk 1, 28). Potem zaczęto dodawać słowa, wypowiedziane do Maryi przez św. Elżbietę: „I błogosławiony owoc żywota Twojego” (Łk 1, 42). Tak było aż do wieku XII. Potem zaczęto dodawać słowa następne: „…Jezus. Święta Maryjo, Matko Boża, módl się za nami grzesznymi teraz i w godzinę śmierci naszej. Amen”. Od XV w. ta forma przyjęła się już powszechnie w Kościele na Zachodzie. Zatwierdził ją św. Pius V w 1566 r., a w 1568 r. wprowadził ją do brewiarza.
Ze średniowiecza pochodzi zwyczaj częstego powtarzania Pozdrowienia Anielskiego. Pustelnik Aybert z Hennegau (+ 1140) miał zwyczaj codziennie odmawiać je 150 razy. Za każdym razem przyklękał, a na końcu padał na twarz. Różaniec w postaci wielokrotnego odmawiania Pozdrowienia Anielskiego upowszechniał św. Dominik Guzman, założyciel Zakonu Kaznodziejskiego (dominikanów), dlatego nazywa się go ojcem różańca do Najświętszej Maryi Panny.
Nie jest to jednak ścisłe. Różaniec bowiem w obecnej formie ustalił się dopiero w XV w. dzięki innemu dominikaninowi, bł. Alanusowi a la Roche (van den Clip), który żył w latach 1428-1475. On ustalił nazwę „Psałterz Maryi”, jak też i liczbę 150 Zdrowaś, które podzielił na dekady (dziesiątki), każda przeplatana Modlitwą Pańską. On też założył pierwsze bractwo różańcowe w Douai w 1470 r. W 1464 r. ukazała mu się Maryja. Poleciła mu propagować w swym imieniu różaniec i zakładać bractwa różańcowe. 

Przekazała mu również 15 obietnic dla tych, którzy będą odmawiać różaniec:



1. Ktokolwiek będzie mi służył przez odmawianie różańca świętego, otrzyma wyjątkowe łaski.
2. Obiecuję moją specjalną obronę i największe łaski wszystkim tym, którzy będą odmawiać różaniec.
3. Różaniec stanie się bronią przeciw piekłu, zniszczy, pomniejszy grzechy, zwycięży heretyków.
4. Spowoduje on, że cnoty i dobre dzieła zakwitną; otrzyma on od Boga obfite przebaczenie dla dusz; odciągnie serca ludu od umiłowania świata i jego marności; podniesie je do pożądania rzeczy wiecznych.
5. Dusza, która poleci mi się przez odmawianie różańca, nie zginie.
6. Ktokolwiek będzie odmawiał różaniec i odda się rozmyślaniu nad jego świętymi tajemnicami, nigdy nie będzie pokonany przez niepowodzenia. Bóg nie będzie karał w swojej sprawiedliwości, nie zginie śmiercią niespodziewaną, jeżeli będzie sprawiedliwym, wytrwałym w łasce Bożej i będzie godnym życia wiecznego.
7. Ktokolwiek będzie miał prawdziwe nabożeństwo do różańca – nie umrze bez sakramentów Kościoła.
8. Wierni w odmawianiu różańca będą mieli w życiu i przy śmierci światło Boże i pełnię Jego łaski.
9. Uwolnię z czyśćca tych, którzy mieli nabożeństwo do różańca świętego.
10. Wierne dzieci różańca zasłużą na wysoki stopień chwały w niebie.
11. Otrzymacie wszystko, o co prosicie przez odmawianie różańca.
12. Wszystkich, którzy rozpowszechniają różaniec, będę wspomagała w ich potrzebach.
13. Otrzymałam od mojego Boskiego Syna obietnicę, że wszyscy obrońcy różańca będą mieli za wstawienników cały Dwór Niebieski w czasie życia i w godzinę śmierci.
14. Wszyscy, którzy odmawiają różaniec, są moimi synami i braćmi mojego Jedynego Syna Jezusa Chrystusa.
15. Nabożeństwo do mojego różańca jest wielkim znakiem przeznaczenia do nieba.

Niemniej żarliwie nową formę modlitwy wprowadzali dominikanie: Michał Francois, a przede wszystkim Jakub Spranger (w. XV). Dzięki nim, jak też dzięki poparciu wielu zakonów i hierarchów, modlitwa różańcowa stała się własnością całego Kościoła łacińskiego w wieku XVI, a bractwa różańcowe spotykamy we wszystkich krajach, gdzie tylko dominikanie mieli swoje placówki.
Z wolna zaczęto także wprowadzać do różańca tajemnice ku rozważaniu życia Chrystusa Pana i Maryi. W XVI w. ustalono ostatecznie 15 tajemnic i podzielono je na 5 radosnych, 5 bolesnych i 5 chwalebnych. Bulle papieskie, począwszy od papieża Sykstusa IV (+ 1484), wspominają o różańcu złożonym jedynie z 15 Ojcze nasz i 150 Zdrowaś. Dopiero bulla św. Piusa V z 17 marca 1569 r. po raz pierwszy zwraca uwagę, że rozważanie tajemnic z życia Pana Jezusa jest warunkiem koniecznym dla utrzymania odpustów. Ten zwyczaj utrwalił się szczególnie po zwycięstwie w bitwie pod Lepanto 7 października 1571 r., po której Pius V wprowadził święto Matki Bożej Różańcowej.
Obok różańca „dominikańskiego” zaczęły pojawiać się przeróżne koronki. Szczególną sławę zdobyły sobie koronki zakonu serwitów i franciszkanów ku czci 7 Boleści i 7 Radości Najświętszej Maryi Panny. Bardzo je propagowali bernardyni, a w Polsce bł. Władysław z Gielniowa (1440-1505).
Modlitwę różańcową popularyzowali liczni święci. Św. Stanisław Kostka (+ 1568) prosił, by przy śmierci dano mu do rąk różaniec, bo to najmilsza pamiątka od niebieskiej Matki. Św. Teresa z Avila (+ 1582) jako siedmioletnia dziewczynka z bratem wyszukiwała w ogrodzie ustronie, gdzie odmawiała z nim różaniec. Św. Karol Boromeusz (+ 1584) był jednym z najżarliwszych propagatorów bractw różańcowych. Św. Filip Nereusz (+ 1595) nawet w nocy nie rozstawał się ze swoim różańcem. Św. Franciszek Salezy (+ 1622) i św. Joanna de Chantal (+ 1541) ślubem zobowiązali się do codziennego odmawiania różańca. Św. Józef Kalasanty (+ 1648), św. Jan de la Salle (+ 1719) i św. Jan Bosko (+ 1888) wprowadzili codzienne odmawianie cząstki różańca świętego nie tylko w swoich rodzinach zakonnych, ale także wśród wychowanków. Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort nosił przy sobie stale u pasa duży różaniec, podobnie św. Alfons Liguori (+ 1787).
Najwięcej do rozpowszechnienia modlitwy różańcowej w Kościele przyczynili się jednak papieże. Wśród nich pierwsze miejsce ma papież Klemens VIII (+ 1605), który wydał 19 bulli zachęcających wiernych do odmawiania tej modlitwy, oraz papież Leon XIII. W latach 1883-1898 wydał on aż 12 urzędowych pism dotyczących różańca świętego. Można je nazwać encyklopedią różańcową. Łącznie w całym swoim pontyfikacie zostawił on 22 oficjalne dokumenty dotyczące różańca. On też wprowadził nabożeństwa różańcowe w październiku. Pius XI i Pius XII codziennie ze swoimi domownikami odmawiali różaniec. Pius XI wydał osobny dokument O Różańcu Najświętszej Maryi Panny (z 29 września 1937 r.). Papieże Jan XXIII, Paweł VI i Jan Paweł II niejeden raz w swoich publicznych przemówieniach zachęcali wiernych do ukochania tej modlitwy.

W 2002 r. Jan Paweł II listem Rosarium Virginis Mariae dołączył do różańca także czwartą część – tajemnice światła (chrzest Chrystusa, pierwszy cud w Kanie Galilejskiej, głoszenie Królestwa i wzywanie do nawrócenia, przemienienie na górze Tabor oraz ustanowienie Eucharystii). Ogłosił także czas od października 2002 do października 2003 Rokiem Różańca Świętego i wezwał wszystkich wierzących do częstszej i bardziej gorliwej modlitwy różańcowej.
Do odmawiania różańca kilkakrotnie wzywała także Matka Boża w czasie swych objawień, m.in. w Lourdes (1858), w La Salette, w Fatimie (1917), w Beauraing (1932) i w Banneux (1933).

Różaniec nie może zastąpić Mszy świętej czy uczestnictwa w innych celebracjach liturgicznych; nie stanowi konkurencji ani dla Liturgii Godzin, ani dla koronki do Miłosierdzia Bożego, ani dla innych form kultu. Jest natomiast wspaniałym i potężnym sposobem przeżywania naszej wiary w żywej łączności z Maryją, wraz z którą wędrujemy po drogach tajemnic naszego odkupienia. Zachęcamy do wytrwałej modlitwy różańcowej, szczególnie w październiku – powierzajmy Matce Bożej Ojca Świętego i wszystkie bliskie jego sercu sprawy.



Za odmówienie w całości (i bez przerwy) przynajmniej jednej części różańca (pięciu dziesiątek) w kościele, kaplicy publicznej, w rodzinie, wspólnocie zakonnej czy pobożnym stowarzyszeniu, połączone z rozmyślaniem nad rozważanymi tajemnicami można uzyskać odpust zupełny(odmówienie poza tymi miejscami lub wspólnotami – odpust cząstkowy

https://wojownicylodz.pl/jak-odmawiac-rozaniec-swiety/

RÓŻANIEC

Cykl spotkań dla Narzeczonych z całego dekanatu opoczyńskiego w ramach tzw. 

Bezpośredniego Przygotowania się do zawarcia Sakramentu Małżeństwa

rozpocznie się w sobotę 30 września tj. w sobotę o godz. 10.00

 w Sali parafialnej w budynku kancelaryjnego.


Więcej informacji podczas pierwszego spotkania!

ZAPRASZAMY NA KURS PRZEDMAŁŻEŃSKI - 2023

https://radioplus.com.pl/diecezja/72326-parafialne-dozynki-w-opocznie?fbclid=IwAR0doPIosqVDWBvv8fF7xLpyfgushGVD6nq-FX6kPB9pbDgPh_9z0zta3Tw

W RADIU PLUS RADOM PISZĄ O TEGOROCZNYCH DOŻYNKACH

ZAPROSZENIE NA PIELGRZYMKĘ DO MEDJUGORIE WE WRZEŚNIU

na telefonie jak i na komputerze należy zapisać grafikę by powiększyć plakat

ZAPROSZENIE DO MEDJUGORIE WRZESIEŃ

Tytuł Matki Bożej Nieustającej Pomocy 

jest na trwałe związany z dostojnym wizerunkiem Maryi, czczonym w Rzymie. Obraz namalowany na desce o wymiarach 54x41,5 cm, pochodzenia bizantyńskiego, przypomina niektóre stare ikony ruskie nazywane Strastnaja. Jego autorstwo jest przypisywane jednemu z najbardziej znanych malarzy prawosławnych wczesnego średniowiecza, mnichowi bazyliańskiemu - S. Lazzaro.


Kiedy i w jakich okolicznościach obraz powstał, a potem dotarł do Rzymu - nie wiemy. Według niektórych źródeł został namalowany na Krecie w IX w.; inne dane mówią o wieku XII i pochodzeniu z Bizancjum lub z klasztoru na świętej Górze Athos. Według legendy, do Europy obraz został przywieziony przez bogatego kupca. Kiedy podczas podróży statkiem na morzu rozszalał się sztorm, kupiec ten pokazał obraz przerażonym współtowarzyszom. Ich wspólna modlitwa do Matki Bożej ocaliła statek. Po szczęśliwym przybyciu do Wiecznego Miasta ikona została umieszczona w kościele św. Mateusza, obsługiwanym przez augustianów. Z dokumentu z roku 1503 wynika, że w ostatnich latach XV w. wizerunek był już w Wiecznym Mieście czczony i uważany za łaskami słynący. Zwano go Madonna miracolosissima. Gdy w roku 1812 wojska francuskie zniszczyły kościół, mnisi wywędrowali do Irlandii. Po powrocie objęli kościół św. Euzebiusza. Kult cudownego obrazu uległ wówczas pewnemu zaniedbaniu, na co wielu się skarżyło.


W grudniu 1866 r. Pius IX powierzył obraz redemptorystom, którzy umieścili go w głównym ołtarzu kościoła św. Alfonsa przy via Merulana. Od tego czasu datuje się niebywały rozkwit kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy, propagowanego przez duchowych synów św. Alfonsa Marii Liguoriego. 23 czerwca 1867 r. odbyła się uroczysta koronacja obrazu. W roku 1876 powstało arcybractwo Maryi Nieustającej Pomocy i św. Alfonsa. Równocześnie mnożyły się kopie, które redemptoryści umieszczali w swoich kościołach w wielu krajach, w tym także na ziemiach polskich. Dla propagowania kultu ponad 100 autorów wydało rozmaite opracowania, powstały różnojęzyczne periodyki, poświęcone temu samemu celowi. Ogromne powodzenie miały także małe obrazki z odpowiednimi wezwaniami. Rozchodziły się one w wielomilionowych nakładach. W 1876 r. ustanowiono święto Maryi Nieustającej Pomocy na dzień 26 kwietnia, z czasem przeniesione na 27 czerwca.


Sam obraz przedstawia cztery postacie: Maryję z Dzieciątkiem oraz świętych Archaniołów Michała (po lewej stronie obrazu) i Gabriela (po stronie prawej). Maryja jest przedstawiona w czerwonej tunice, granatowym płaszczu (zielonym po spodniej stronie) i w niebieskim nakryciu głowy, które przykrywa czoło i włosy. Na środkowej części welonu znajduje się złota gwiazda z ośmioma prostymi promieniami. Głowę Maryi otacza, charakterystyczny dla szkoły kreteńskiej, kolisty nimb. Oblicze Maryi jest lekko pochylone w stronę Dzieciątka Jezus trzymanego na lewej ręce. Prawą, dużą dłonią, o nieco dłuższych palcach, charakterystycznych dla obrazów typu Hodegetria ("wskazująca drogę"), Maryja obejmuje ręce Jezusa. Jej spojrzenie charakteryzuje czuły smutek, ale nie patrzy na swojego Syna, lecz wydaje się przemawiać do patrzącego na obraz. Miodowego koloru oczy i mocno podkreślone brwi dodają obliczu piękna i wyniosłości.


Dzieciątko Jezus przedstawione jest w całości. Spoczywając na lewym ramieniu Matki, rączkami ujmuje mocno Jej prawą dłoń. Przyodziane jest w zieloną tunikę z czerwonym pasem i okryte czerwonym płaszczem. Opadający z nóżki prawy sandał pozwala dostrzec spód stopy, co może symbolizować prawdę, że będąc Bogiem, Jezus jest także prawdziwym człowiekiem. Ma kasztanowe włosy, a rysy Jego twarzy są bardzo dziecięce. Stopy i szyja Dzieciątka wyrażają jakby odruch nagłego lęku przed czymś, co ma niechybnie nadejść. Tym natomiast, co wydaje się przerażać małego Jezusa, jest wizja męki i cierpienia, wyrażona poprzez krzyż i gwoździe niesione przez Archanioła Gabriela. Po drugiej stronie obrazu Archanioł Michał ukazuje inne narzędzia męki krzyżowej: włócznię, trzcinę z gąbką i naczynie z octem.


Maryja, pomimo że jest największą postacią obrazu, nie stanowi jego centralnego punktu. W geometrycznym środku ikony znajdują się połączone ręce Matki i Dziecięcia, przedstawione w taki sposób, że Maryja wskazuje na swojego Syna, Zbawiciela.

Maryja jest Matką Kościoła, ludu Bożego, który Jej Syn nabył swoją najdroższą Krwią. Jest Matką każdego z nas. Niewątpliwie jest jeden nasz Pośrednik, według słów Apostoła: "Bo jeden jest Bóg; jeden też pośrednik między Bogiem i ludźmi, człowiek Chrystus Jezus, który wydał samego siebie na okup za wszystkich" (1 Tm 2, 5-6). Nie przeszkadza to jednak bynajmniej, byśmy mogli mówić o macierzyńskiej roli Maryi w stosunku do wszystkich. Nie przyćmiewa ona żadną miarą i nie pomniejsza tego jedynego pośrednictwa Chrystusowego, lecz ukazuje jego moc: "Cały bowiem wpływ zbawienny Błogosławionej Dziewicy na ludzi wywodzi się nie z jakiejś konieczności rzeczowej, lecz z upodobania Bożego, i wypływa z nadmiaru zasług Chrystusowych, na Jego pośrednictwie się opiera, od tego pośrednictwa całkowicie jest zależny i z niego czerpie całą moc swoją. Nie przeszkadza zaś w żaden sposób bezpośredniej łączności wiernych z Chrystusem, przeciwnie, umacnia je" (KK, nr 60).


"Macierzyństwo Maryi w ekonomii łaski trwa nieustannie - poczynając od aktu zgody, którą przy zwiastowaniu wiernie wyraziła i którą zachowała bez wahania pod krzyżem - aż do wiekuistego dopełnienia się zbawienia wszystkich wybranych. Albowiem wzięta do nieba, nie zaprzestała tego zbawczego zadania, lecz poprzez wielorakie swoje wstawiennictwo zjednuje nam dary wiecznego zbawienia. Dzięki swej macierzyńskiej miłości opiekuje się braćmi Syna swego, pielgrzymującymi jeszcze i narażonymi na trudy i niebezpieczeństwa, dopóki nie zostaną doprowadzeni do szczęśliwej ojczyzny. Dlatego to do Błogosławionej Dziewicy stosuje się w Kościele tytuły: Orędowniczki, Wspomożycielki, Pomocnicy, Pośredniczki. Rozumie się jednak te tytuły w taki sposób, że niczego nie ujmują one ani nie przydają godności i skuteczności działania Chrystusa jedynego Pośrednika... Kościół nie waha się jawnie wyznawać taką podporządkowaną rolę Maryi; ciągle jej doświadcza i zaleca ją sercu wiernych, aby oni wsparci tą macierzyńską opieką, jeszcze silniej przylgnęli do Pośrednika i Zbawiciela" (KK, nr 62).

27 czerwca - Najświętsza Maryja Panna Nieustającej Pomocy

List pasterski Konferencji Episkopatu Polski
dotyczący beatyfikacji
Czcigodnych Sług Bożych Józefa i Wiktorii Ulmów
i ich siedmiorga dzieci


Chrystus Pan wzywa nas do bycia Jego uczniami i postępowania na drodze ku świętości. Pragnie, abyśmy byli doskonali jak doskonały jest nasz Ojciec niebieski (por. Mt 5,48). Wezwanie to skierowane jest do wszystkich wiernych, którzy „powołani są do pełni życia chrześcijańskiego oraz doskonałej miłości” (Sobór Watykański II, Lumen Gentium, Konstytucja Dogmatyczna o Kościele, 40).

Pośród różnych dróg prowadzących do świętości, w szczególny sposób wyróżnia się powołanie skierowane do małżonków i rodziców. Naśladując miłość Chrystusa do Kościoła, troszczą się oni o siebie nawzajem i o swoje dzieci. Papież Franciszek podkreśla, że „uświęcenie jest drogą wspólnotową, którą należy pokonywać we dwoje” (Gaudete et exultate, 141). Kościół więc wskazuje na małżeństwa, które zmierzały do świętości przez sumienne wypełnianie swoich obowiązków. Są to „święci z sąsiedztwa”, którzy żyjąc w naszym otoczeniu, są dla nas przykładem i pomocą.

Szczególnym wzorem świętości, realizowanej w życiu małżeńskim i rodzinnym są Józef i Wiktoria Ulmowie, którzy wraz z siedmiorgiem dzieci oddali życie ratując rodziny żydowskie w czasie II wojny światowej. Robili to w imię wierności Chrystusowi i zgodnie z przykazaniem miłości bliźniego. Ich heroiczna śmierć, była zwieńczeniem ofiarnej miłości realizowanej dzień po dniu, w zwyczajnych okolicznościach życia małżeńskiego i rodzinnego.

Dnia 10 września br. zostaną oni wyniesieni do chwały ołtarzy jako męczennicy. Będzie to beatyfikacja jakiej jeszcze nie było w historii Kościoła. Konsultor Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych o. François-Marie Léthel podkreśla: „Znaczenie i nowość tej beatyfikacji polega na tym, że łączy ona Józefa i Wiktorię ze wszystkimi ich małymi dziećmi, które zginęły wraz z nimi, łącznie z tym jeszcze w łonie matki” (“Insieme per sempre”, L’Osservatore Romano, 21.03.2023, s. 6). Tak więc będzie to beatyfikacja bez precedensu, ponieważ po raz pierwszy cała rodzina zostanie wyniesiona na ołtarze i pierwszy raz zostanie beatyfikowane dziecko jeszcze nienarodzone.

Przygotowując się do uroczystości beatyfikacyjnej, pragniemy kontemplować ich świętość i zaczerpnąć z niej przykład dla współczesnych małżeństw i rodzin.

Niezwykła świętość w zwyczajności życia

„Trzeba zdecydować się zostać świętym! Trzeba świętych ściągnąć z obłoków i uczynić z nich ideał powszedni, normalny, dla wierzących” (ks. F. Blachnicki. Listy więzienne, Krościenko 1990, s. 15-16).

Rodzina Józefa i Wiktorii Ulmów mieszkała na początku XX wieku w Markowej na Podkarpaciu. Cieszyli się siedmiorgiem dzieci. Józef jako głowa rodziny, troskę o najbliższych łączył z ciężką pracą na roli. Był przy tym otwarty na rozwój i zdobywanie wiedzy. Mimo trudu, jaki wkładał w prowadzenie gospodarstwa, potrafił znaleźć czas, aby oddawać się pasji fotografii, pszczelarstwu, hodowli jedwabników, introligatorstwu i sadownictwu. Sam skonstruował aparat fotograficzny i wiatrak, który służył do wytwarzania energii elektrycznej. Pasja do fotografii służyła Józefowi do utrwalania nie tylko życia najbliższych, ale również miejscowych wydarzeń, uroczystości kościelnych i rodzinnych. Robił także zdjęcia na zamówienie, portrety do dokumentów, dzięki czemu był znany na całą okolicę. Inspirował innych nie tylko swoimi pasjami, ale ciągłą gotowością do pomocy i służenia radą.

Wiktoria Ulma, z domu Niemczak, to wzorowa, kochająca żona i matka, dbająca o dobre i katolickie wychowanie dzieci. Pochodziła z domu, gdzie kierowano się zasadą, że żaden człowiek proszący o pomoc nie może zostać odprawiony bez pomocy. Zawsze była oparciem dla swojego męża, a w chwili próby, gdy przyszło im podjąć decyzję o przyjęciu pod swój dach zagrożonych śmiercią Żydów dała świadectwo swojej miłości do innych. Starała się wprowadzać życzliwą i przyjazną atmosferę w domu, podkreślając, że rodzina powinna opierać się na wzajemnym szacunku, życzliwości i oddaniu.

Józef i Wiktoria pobrali się 7 lipca 1935 roku w miejscowym kościele. Wkrótce rodzina zaczęła się powiększać. Urodziły się kolejno: Stasia, Basia, Władziu, Franuś, Antoś i Marysia, a w chwili tragicznej śmierci Wiktoria była w stanie błogosławionym z kolejnym dzieckiem.

Swoje małżeństwo Ulmowie traktowali jako wspólnotę ludzi darzących się zaufaniem, miłością oraz dążeniem do świętości poprzez wierne wykonywanie swoich codziennych obowiązków. W ich życiu realizowała się istota sakramentu małżeństwa, w którym sam Chrystus „pozostaje z nimi, daje im moc pójścia za Nim i wzięcia na siebie swojego krzyża, podnoszenia się po upadkach, przebaczania sobie wzajemnie, wzajemnego noszenia swoich ciężarów” (Katechizm Kościoła Katolickiego, 1642).

Ich ludzka miłość została przez łaskę sakramentu małżeństwa oczyszczona, doprowadzona do pełni i przez moc Ducha Świętego przenikała ich życie wiary, nadziei i miłości. Zwyczajność ich małżeństwa opierała się na prawdziwych i konkretnych gestach, poprzez które Bóg ma swoje mieszkanie w tej różnorodności darów i spotkań. Żyli obietnicami złożonymi w dzień ślubu, realizując co dzień przymierze wiernej miłości małżeńskiej. Jak stwierdził papież Franciszek podczas audiencji w dniu 28 listopada 2022 r. rodzina Józefa i Wiktorii Ulmów winna być „przykładem wierności Bogu i Jego przykazaniom, miłości bliźniego oraz szacunku dla ludzkiej godności”.

Wpatrując się w przykład życia małżeńskiego Józefa i Wiktorii warto postrzegać nasze domy jako miejsca, w których miłość Boża jest widzialna i osobista, gdzie przyjmuje postać konkretnych uczynków, a Chrystus jest obecny w codziennych cierpieniach, zmaganiach i radościach. Umacnia i ożywia miłość, królując swoją radością i pokojem.

Otwarci na życie

„Podstawowym zadaniem rodziny jest służba życiu” (Jan Paweł II, Familiaris Consortio, 28).

Józef i Wiktoria odczytali powołanie do szczególnego współuczestnictwa w stwórczym dziele Boga, przekazując życie siedmiorgu dzieciom. Mimo trudnych warunków, nie bali się przeciwności losu. Ufali Bożej Opatrzności. Wierzyli, że Bóg obdarzając życiem, daje jednocześnie siłę, aby w pełni zrealizować powołanie do rodzicielstwa.

Byli zatroskani o dobre wychowanie swoich dzieci, w oparciu o wartości ewangeliczne. Prowadzili oni życie wiary pod własnym dachem. Przekazywali dzieciom żywą wiarę poprzez przykład życia i naukę modlitwy. Dzieci uczyły się rozmawiać z Bogiem, widząc jak czynili to rodzice. W modlitwie rodzinnej odnajdywali umocnienie do ponoszenia codziennych ofiar i świadczenia o Chrystusie. Ulmowie uczyli swe dzieci okazywania Bogu czci zarówno w kościele, jak i w domu rodzinnym. Wprowadzali w przeżywanie Mszy świętej jak i praktykowanie miłości bliźniego.

Wiktoria jako kochająca matka, poświęcała czas swoim dzieciom, pomagając im w nauce, dbając o ich wychowanie i wykształcenie. Z przekazów świadków wiemy, że uczyła dzieci prac domowych oraz porządkowych w domu i otoczeniu, opieki nad młodszym rodzeństwem i wzajemnej troski o siebie. Cieszyła ją atmosfera miłości panująca między rodzeństwem. Obserwowała, jak tworzyły wspólnotę podczas pracy, zabawy, spacerów jak i modlitwy. Natomiast Józef uczył swoje dzieci pracy w gospodarstwie i w sadzie, odpowiadał na ich liczne pytania.

Miłość miłosierna

„Miłość zaczyna się w domu i rozwija się w domu” (Matka Teresa z Kalkuty), ale się tam nie kończy. Powinna ona promieniować na innych.

Życie Czcigodnych Sług Bożych Józefa i Wiktorii składało się z niezliczonych ofiar i uczynków miłości dnia codziennego. Owocem przyjęcia tego stylu życia stała się heroiczna decyzja pomocy skazanym na zagładę Żydom. Nie była ona pochopna, lecz wynikająca z lektury Słowa Bożego, które kształtowało ich serca i umysły, a tym samym postawę wobec bliźniego. Biblia była dla nich autentyczną księgą życia, co potwierdzają podkreślone fragmenty Ewangelii, szczególnie przypowieść o Miłosiernym Samarytaninie. Ulmowie, starając się żyć jak Chrystus, realizując na co dzień przykazanie miłości, byli gotowi oddać swoje życie za bliźnich. Józef i Wiktoria zdecydowali się przyjąć ośmioro Żydów, mimo groźby kary śmierci ze strony Niemców za pomoc w ukrywaniu Żydów. Na strychu ich niewielkiego domu schroniły się trzy rodziny: Goldmanów, Grünfeldów i Didnerów. Przez wiele miesięcy zapewniali im dach nad głową oraz wyżywienie, co w czasie wojny było nie lada wyzwaniem.

Ich pełna ofiarności postawa miała swój tragiczny finał 24 marca 1944 roku. Wtedy do ich domu wtargnęli niemieccy naziści, którzy w okrutny sposób rozstrzelali ukrywanych Żydów, a następnie na oczach dzieci zamordowano Józefa i Wiktorię. Dopełnieniem tragedii było zabicie dzieci. Józef i Wiktoria Ulmowie, mając absolutną świadomość ryzyka, poświęcili życie, aby ratować Żydów będących w potrzebie. Ich heroiczna postawa jest świadectwem tego, że miłość jest mocniejsza niż śmierć.

W oczekiwaniu na beatyfikację, wpatrujmy się w przykład jakże niezwykłej rodziny, która osiągała świętość w zwyczajnych okolicznościach życia. Jest ona inspiracją dla współczesnych małżeństw i rodzin. Józef i Wiktoria Ulmowie ukazują przede wszystkim piękno i wartość małżeństwa opartego na Chrystusie, gdzie Boża łaska jest fundamentem wszystkiego. Ich miłość realizowana w codzienności może również motywować do otwartości na życie oraz do wzięcia odpowiedzialności za wychowanie młodego pokolenia. Heroiczna postawa miłości wobec bliźnich, powinna pobudzać nas do życia nie tyle dla własnej wygody czy chęci posiadania, ale do życia będącego darem siebie dla innych.

Przygotowując się do uroczystego wyniesienia na ołtarze Męczenników z Markowej, chciejmy zatem lepiej poznać ich rodzinę, która nie zawahała się otworzyć swoich serc dla ludzi będących w potrzebie.

Podpisali:
Pasterze Kościoła w Polsce
obecni na 395. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski

Lidzbark Warmiński, 13 czerwca 2023 roku

BEATYFIKACJA CZCIGODNYCH SŁUG BOŻYCH ULMÓW

WENECJA - PADWA - ASYŻ - NURSIA - CASCIA - RZYM - NETTUNO - BOLSENA


Przewodnik ks. prof. Jacek Kucharski
Moderator Dzieła Biblijnego Diecezji Radomskiej


 Wyjazd w godzinach nocnych (0.05). Przejazd przez Polskę, Czechy, Austrię do Włoch na nocleg w północnych Włoszech. Zakwaterowanie, obiadokolacja i nocleg.



 - Śniadanie, przejazd do Wenecji, rejs statkiem po lagunie, zwiedzanie miasta z przewodnikiem - Plac. św. Marka, Pałac Dożów, Bazylika św. Marka (z zewnątrz), Most westchnień, Rialto. Czas wolny. Przejazd do hotelu, obiadokolacja i nocleg.



- Śniadanie, wykwaterowanie, przejazd do Padwy, zwiedzanie miasta i wizyta w Bazylice św. Antoniego, Msza Święta. Po południu przejazd do Asyżu, zakwaterowanie, obiadokolacja i nocleg.



 - Śniadanie, przejazd do Asyżu. Msza Święta, zwiedzanie Bazyliki św. Franciszka ze słynnymi freskami Giotta, następnie czas wolny w miasteczku i krótki spacer przez centrum. Odwiedziny Piazza Comune z portykiem Minerwy i kościół św. Klary. Wizyta w Bazylice Matki Bożej Anielskiej, chwila zadumy i modlitwy w Porcjunkuli. Powrót do hotelu, obiadokolacja i nocleg.



 Śniadanie i wykwaterowanie. Wyjazd w kierunku Rzymu, po drodze nawiedzimy Nursję - miasto rodzinne św. Benedykta i św. Scholastyki. Przejazd do Casci, zwiedzanie Sanktuarium św. Rity - kościół i klasztor z relikwiami. Przejazd do hotelu w okolicy Rzymu, obiadokolacja i nocleg.



- Śniadanie. Przejazd do Nettuno, nawiedzenie Sanktuarium Marii Goretti. Msza Święta. Czas wolny i relaks, wypoczynek nad morzem. Powrót do hotelu, obiadokolacja i nocleg.



 - Wczesny wyjazd do Rzymu. Wizyta na Grobie św. Jana Pawła II oraz Msza Święta. Zwiedzanie Wiecznego Miasta (szczegóły u przewodnika)



 - Śniadanie, wykwaterowanie. Przejazd na nocleg w północnych Włoszech. Po drodze zwiedzamy Bolsena - miejsce cudu eucharytycznego. Przejazd do hotelu w godzinach wieczornych, obiadokolacja, nocleg.



 - Śniadanie, wykwaterowanie, wyjazd do Polski




Dodatkowa 120 EURO płatne na wydatki związane z realizacją programu.



Biuro Pielgrzymkowe DARIO Dariusz Kleczaj; 26-613 Radom-Sadków 53, tel. 48 604 325 524; biuro@dariotours.pl wwww.dariotours.pl



ZGŁOSZENIA DO 15 CZERWCA 2023R. do ks. prof. Jacka Kucharskiego; tel. +48 500 099 198; drjack@poczta.onet.pl

ZAPROSZENIE NA PIELGRZYMKĘ DO WŁOCH - 01.09.- 09.09.2023r.

Ze wszystkich świąt kościelnych najuroczyściej obchodzona była w Polsce Wielkanoc, potem Boże Narodzenie, a trzecie miejsce wśród uroczystości dorocznych zajmowało Zesłanie Ducha Świętego, czyli Zielone Świątki, do których przyłączono szczątki różnych lechickich zwyczajów i obrzędów wiosennych, jak np. obchodzenie granic "z królową" na Kujawach, wybierania "króla pasterzy", a na Podlasiu "wołowe wesele".

Dzieje Apostolskie podają, że: "Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić" (Dz 2, 1-4).

Wiatr i ogień to symbol działania Trzeciej Osoby Bożej. Nad głowami Apostołów ukazały się języki ognia, który oświeca i rozgrzewa. Tak oświecające działanie ma łaska Ducha Świętego, dawcy bezcennych darów. Dzięki tym darom kształtujemy siebie na obraz i podobieństwo Boga. Wszystkie te skarby może otrzymać każdy z nas, jeżeli w swym sercu stworzy odpowiednią atmosferę i otworzy się na działanie Ducha Świętego.

Data Zielonych Świątek zależy od Wielkanocy. Już od II wieku obchodziło się je w 49. dniu po Zmartwychwstaniu (gdy wliczymy Wielkanoc będzie to dzień 50. - stąd pochodzi nazwa Pięćdziesiątnicy) - a więc dzień między 10 maja a 14 czerwca.

Zesłanie Ducha Świętego to niewątpliwie prawdziwe zielone święta, ciepłe i pełne kwiatów. Kiedyś cała Polska tonęła w zieleni. Młodymi brzózkami, które niedawno wypuściły pierwsze listki strojono wnętrza i strzechy domów. A w chatach, we wszystkich zakątkach pełno było tataraku - w kątach i za obrazami. Jego zapach rozchodził się po wszystkich izbach. Wierzono, że tatarak ma magiczną moc odganianie wszelkiego zła. Zielone Świątki obchodzono również uroczyście i w miastach, gdzie swe mieszkania mieszczanie maili wszelką zielenią, zrywaną w lesie lub nad brzegami rzek.

Ale jest to przede wszystkim święto rolników, jak również pasterzy. Chłopcy pasący bydło często wybierali spośród siebie w drugi dzień świąt "króla pasterzy". Zostawał nim ten, który najwcześniej wstawał i szedł z bydłem na pastwisko.

Na Podlasiu w drugi Dzień Zielonych Świątek wiejscy pasterze chodzili po wsi z wołem zrobionym ze słomy obchodząc wszystkie chaty i zbierali datki, których nie szczędziły im gospodynie. Wracając ze śpiewem z pastwiska, gdy wpędzali bydło do zagród właścicieli, otrzymali datki jako wykup za woły.

"Do Zielonych Świątek najlepszy dla krów wziątek" - więc aby ten stan rzeczy utrzymać, okręcano rogi krów święconym zielem i przeganiano zwierzęta przez granicę pastwiska. Wszystko robiono po to, aby uchronić swój przychówek od złych mocy. Często gospodynie, jeżeli chciały mieć pod dostatkiem nabiału, gotowały święcone ziele, mieszając je potem z poranną rosą. Tak przygotowanym odwarem pojono krowy. Wszędzie zadawano sobie wiele trudu aby odgonić złe duchy, a tym samym przysporzyć sobie większe zbiory z pól i obór.

W tym czasie szczególnie pamiętano o przydrożnych krzyżach i kapliczkach z wizerunkiem Ukrzyżowanego. Miejsca te zwane Bożymi Mękami odwiedzały baby i dziady żebracze, gdzie śpiewano różne pieśni kantyczkowe prosząc przodków o wspomnienie. Przed Zielonymi Świątkami wszystkie kapliczki i krzyże przydrożne były odnawiane, naprawiane i majone zielenią.

Wiosenny czas modlitwy za zmarłych przodków trwał od Wielkanocy do Zielonych Świątek. Proszono nie tylko o opiekę nad całym domostwem, ale również nad polami i o dobry urodzaj. W trosce o te dobra odbywało się wiele obrzędów, przypominających bardziej uroczystości pogańskie, połączone ze swawolą i pieśniami. I chociaż Kościół ostro występował przeciw tym obrzędom, przetrwały one przez stulecia, chociaż w coraz bardziej cząstkowej formie.

Zielone Świątki kończyły okres wzmożonej pracy na roli. Rolnicy wychodzili w pole oglądając swe zboża i sady. I chociaż już ciepło, to na:

Świętego Ducha nie znajduje kożucha.

A po Święty Duchu w tym samym kożuchu.

A jeśliś kumie na Świętego Ducha

Pozbył się kożucha, to go sobie teraz kup.

Bo kto na Mateusza nie włożył kożucha,

Ten niech swoje ręce rozgrzewa i chucha.

Zesłanie Ducha Świętego w miastach obchodzono wesoło. Hucznie korzystano z majowych czy czerwcowych dni. Np. w Warszawie znane były zielonoświąteczne zabawy na Bielanach, o których Wiadomości Warszawskie z 1766 r. donosiły: "Z rozkazu JKMMości na Bielanach był bal tak wspaniały, jakiego tu nie pamiętają. Wschody od Wisły na górę, różne bramy, teatr i machiny nowo wystawione, rzęsisty ogniem i piękną inwencją iluminowane, przedziwny ukazywały widok...".

W Gdańsku na początku XVII wieku tamtejsze bractwo św. Jerzego organizowało uroczyste obchody Zesłania Ducha Świętego. " Rankiem, w poniedziałek Zielonych Świątek przebrani w pancerze młodzieńcy przy dźwiękach muzyki zbierali się u stóp Grodziska, gdzie odbywały się jakby parady wojskowe. Potem odbywały się zawody łuczników. Wybierano majowego grafa, który otrzymał spleciony z kwiatów wieniec na głowę" .

Zielone Światki były więc obchodzone niegdyś zawsze wesoło, niewątpliwie dzięki łaskom Ducha Świętego, bez którego udziału nic pięknego i dobrego nie może powstać.



Niedziela Zesłania Ducha Świętego to koniec okresu wielkanocnego w całym roku liturgicznym.

ZESŁANIE DUCHA ŚWIĘTEGO

Maj - dla wielu najpiękniejszy miesiąc roku - to w Kościele okres szczególnej czci Matki Bożej. 

W Polsce żywa jest tradycja gromadzenia się wieczorami w kościołach, przy grotach, kapliczkach i figurach przydrożnych na nabożeństwach majowych, nazywanych "majówkami". Jeszcze dziś przejeżdżając w majowy wieczór przez polskie wsie można usłyszeć pieśni maryjne. Zwyczaj ten trwa dopiero od połowy XIX wieku.


Rodowód tych nabożeństw jest jednak znacznie wcześniejszy niż się powszechnie uważa.

 Gromadzenie się i śpiewanie pieśni na cześć Matki Bożej było znane na Wschodzie już w V wieku. W Kościele zachodnim w I tysiącleciu maj jako miesiąc Maryi święcono raczej sporadycznie. Dopiero na przełomie XIII i XIV w. powstała myśl, aby ten miesiąc poświęcić Maryi. Pierwszym, który rzucił tę myśl, był król hiszpański Alfons X (+ 1284). Władca ów zapraszał do udziału w nabożeństwach majowych, sam często brał w nich udział i swoim poddanym zalecał gromadzenie się w porze wieczornej na modlitwy wokół figur Matki Bożej. Dominikanin bł. Henryk Suzo (+ 1366), uczeń Jana Eckharta i przyjaciel Jana Taulera, znanych mistyków średniowiecza, wyznaje, że jako pacholę zbierał w maju kwiaty i niósł je do stóp Matki Bożej. Lubił z kwiatów pleść wieńce i kłaść je na głowę figur Bożej Rodzicielki. Matka Boża nagrodziła go za to wizją chwały, jaką odbiera od Aniołów. W roku 1549 ukazała się w Niemczech książeczka pod tytułem: Maj duchowy, gdzie po raz pierwszy maj został nazwany miesiącem Maryi. W żywocie św. Filipa Nereusza (+ 1595) czytamy, że gromadził on dziatwę przy figurach i obrazach Matki Bożej, śpiewał z nimi pieśni, zbierał kwiaty i zachęcał do składania ku Jej czci oprócz kwiatów - także duchowych ofiar i wyrzeczeń. Nowicjusze dominikańscy we Fiesole (w latach 1677-1709) w maju gromadzili się przed wizerunkiem Najświętszej Maryi i czcili ją muzyką, śpiewem i składaniem duchowych wyrzeczeń. Jednakże za autora właściwych nabożeństw majowych historycznie uważa się jezuitę, o. Ansolani (1713). On to w kaplicy królewskiej w Neapolu codziennie w maju urządzał koncert pieśni ku czci Bożej Matki, który kończył się błogosławieństwem Najświętszym Sakramentem.


Za największego apostoła nabożeństw majowych uważa się jezuitę, o. Muzzarelli. W roku 1787 wydał on broszurkę, w której propagował nabożeństwo majowe. Co więcej, rozesłał ją do wszystkich biskupów Italii. Sam w Rzymie zaprowadził to nabożeństwo w słynnym kościele zakonu Al Gesu mimo, że zakon wtedy formalnie już nie istniał, zniesiony przez papieża Klemensa XIV w roku 1773. Odprawiał on również nabożeństwo majowe w Paryżu, gdzie towarzyszył papieżowi Piusowi VII w podróży na koronację Napoleona Bonaparte. Pius VII nabożeństwo majowe obdarzył odpustami. Dalsze odpusty do nabożeństwa majowego - na które składa się Litania Loretańska do Najświętszej Maryi Panny, nauka kapłana oraz błogosławieństwo Najświętszym Sakramentem - przypisał w 1859 roku papież bł. Pius IX.
W Polsce pierwsze nabożeństwo majowe wprowadzili jezuici w Tarnopolu (1838), misjonarze w Warszawie w kościele Św. Krzyża w roku (1852), ksiądz Golian w Krakowie (w 1856) i we Włocławku biskup Marszewski (1859). W tym samym czasie cześć Królowej maja szerzył w Galicji poezją jezuita o. Karol Antoniewicz (+ 1852). Ks. Wincenty Buczyński (jezuita) wydał we Lwowie pierwszą książeczkę o nabożeństwach majowych (1839). W dziesięć lat potem podobną broszurę wydał we Wrocławiu w roku 1850 ks. Aleksander Jełowicki, zmartwychwstaniec. W połowie XIX wieku nabożeństwo majowe przyjęło się we wszystkich prawie krajach.



Centralną częścią nabożeństwa majowego jest Litania Loretańska, jeden ze wspaniałych hymnów na cześć Maryi, w którym wysławiane są Jej wielkie cnoty i przywileje, jakimi obdarzył Ją Bóg.

 To piękny zbiór komplementów dla Maryi. Nie ma pewności, kiedy powstała Litania Loretańska. Prawdopodobnie jakaś jej wersja znana była już w XII wieku we Francji. Pewne jest to, że zatwierdził ją oficjalnie papież Sykstus V w 1578 r. Nazwę "Loretańska" otrzymała od miejscowości Loretto we Włoszech, gdzie była szczególnie propagowana i odmawiana prawdopodobnie od 1531 r. Przypuszcza się, że część tytułów Maryi pochodzi z wpisów w księgach sanktuarium Domku Loretańskiego.


Tekst litanii miał przedłożyć do zatwierdzenia papieżowi Grzegorzowi XIII archidiakon Guido Candiotti. 11 czerwca 1587 r. Sykstus V obdarzył "Litanię Loretańską" dwustu dniami odpustu. Kolejne odpusty przypisali do niej Pius VII i Pius XI. W 1631 r. Święta Kongregacja Obrzędów zakazała dokonywania w tekście samowolnych zmian; te, które następowały, posiadały aprobatę Kościoła. Kiedyś w litanii było więcej tytułów, m.in.: Mistrzyni pokory, Matko Miłosierdzia czy Bramo odkupienia. Później pojawiały się inne wezwania (inwokacje): Królowo Różańca Świętego (1675), Królowo bez zmazy pierworodnej poczęta (1846), Matko Dobrej Rady (1903), Królowo pokoju (1917), Królowo Wniebowzięta (1950), Matko Kościoła (1980), Królowo Rodzin (1995).


W litanii wymieniane są kolejne tytuły Maryi: jest ich w sumie 49, a w Polsce 50. Po zatwierdzeniu liturgicznej uroczystości NMP Królowej Polski, obchodzonej 3 maja, do Litanii dołączono 12 października 1923 r. wezwanie "Królowo Polskiej Korony", przekształcone po drugiej wojnie światowej na "Królowo Polski".



Nabożeństwa majowe w naszej parafii codziennie o godz.17.30, w niedzielę o godz. 17.15

NABOŻEŃSTWA MAJOWE

Przyszedł Jezus, stanął pośrodku, i rzekł do nich: «Pokój wam!». 

A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. 

Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana.

A Jezus znowu rzeki do nich: «Pokój wam!»

Drodzy Bracia i Siostry, wyznawcy Jezusa Zmartwychwstałego!

Z okazji tegorocznych świąt wielkanocnych pragniemy dotrzeć do Was z orędziem Zmartwychwstałego Pana,

 zawierającym tylko dwa słowa „Pokój Wam”. Chyba nikogo nie trzeba przekonywać jak bardzo potrzebujemy dzisiaj pokoju. Jeszcze niedawno myśl o wojnie wydawała się nam czystą abstrakcją. Tymczasem za progiem ojczystego domu – w sąsiedniej Ukrainie od ponad roku toczy się wojna. Jezusowi Zmartwychwstałemu zawierzamy wszystkich, którzy bohatersko walczą w obronie wolności Ukrainy i którzy zabiegają o jak najszybsze zakończenie działań wojennych. Pokój będący darem Zmartwychwstałego Pana jest także bardzo potrzebny naszej Ojczyźnie i Kościołowi, naszym rodzinom i naszym sercom.

Pokój to nie tylko życzenie, ale i pierwszy prezent Jezusa Zmartwychwstałego 

dla Jego uczniów, a więc i dla nas. Skoro pierwszy, to znaczy, że najważniejszy i fundamentalny dla naszego zbawienia. „Rozpakujmy” ten prezent, aby zrozumieć jego wartość i znaczenie dla nas.

Na kartach Starego, jak i Nowego Testamentu pokój rozumiany jest nie tylko jako wolność od strachu czy lęku, bądź od wojny i zagrożenia, ale przede wszystkim oznacza harmonię serca, umysłu i woli człowieka. Tego rodzaju stan ducha jest związany z życiem w obecności Boga i zgodnie z Jego wolą. Dlatego też pozdrowienie, z jakim Jezus Zmartwychwstały zwrócił się do apostołów przebywających w Wieczerniku nie tyle zawiera życzenie spokoju i bezpieczeństwa wobec zagrożeń płynących z zewnątrz, co zapewnienie o Jego bliskości i obecności. Niech z tej bliskości Zmartwychwstałego Pana spłynie jak najwięcej pokoju w skołatane serca nas wszystkich.

Życzymy Wam, Drodzy Bracia i Siostry, pokoju płynącego z głębokiej i niezachwianej wiary w obecność Zmartwychwstałego Pana w Waszym życiu! 

Zbliżajcie się do Niego jak apostoł Tomasz, dotykajcie Go obecnego w słowie Bożym i sakramentach świętych!

Droga do pokoju wewnętrznego i zewnętrznego wiedzie przez czyste serce i zależy od naszych myśli i pragnień, słów, gestów i czynów. Dlatego życzymy Wam pokoju serca, który jest rezultatem zwycięstw odnoszonych nad własną słabością! Bądźcie posłuszni boskiemu Mistrzowi, kierując się Jego wskazówkami i czerpiąc przykład z Jego życia. Niech Jezus staje się Waszym jedynym Panem!

Starożytni Rzymianie mówili: „Si vis pacem, para bellum” – jeśli chcesz pokoju, gotuj się do wojny. Czasami jest ono obecnie powtarzane w kontekście wojny w Ukrainie i zapowiadanych zwiększonych nakładów na siły zbrojne. Ale to powiedzenie ma swoje zastosowanie również w życiu duchowym. Kto chce żyć w pokoju winien toczyć codzienną wojnę ze swymi słabościami, złymi przyzwyczajeniami i grzechami. To jedyna wojna o szlachetnym obliczu i godna człowieka. W tej walce na szczęście nie jesteśmy pozostawieni sami sobie. Jest z nami Zwycięzca śmierci, piekła i szatana. Wspiera nas łaską i błogosławieństwem, między innymi w sakramencie pokuty i pojednania. Życzymy więc Wam, byście odnajdywali drogę do sakramentalnego pojednania z Bogiem, z innymi ludźmi i ze swoim sumieniem.

Doświadczając od Boga przebaczenia grzechów, jesteśmy zobowiązani do podobnej postawy wobec innych. Codziennie przypominamy sobie tę zależność, gdy odmawiamy modlitwę, jakiej nauczył nas Jezus: „Ojcze nasz”. Dlatego życzymy Wam również przebaczenia i pojednania w relacjach, które tego wymagają! „O ile to od was zależy, żyjcie w pokoju ze wszystkimi ludźmi” (Rz 12,18). Uczcie się takiej otwartości na drugiego człowieka podczas Mszy świętej, kiedy stojąc pod krzyżem Jezusa jako jedna rodzina braci i sióstr, przyjmujecie dar pokoju, którego świat dać nie może (zob. J 14,27). Dzielcie się tym pokojem z innymi, również z tymi, którzy zeszli z drogi wiodącej na spotkanie z Jezusem we wspólnocie Kościoła.

w parafii kolegiackiej św. Bartłomieja 

ŻYCZENIA NA UROCZYSTOŚĆ ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO AD 2023



"Święte Triduum Paschalne Męki i Zmartwychwstania Pańskiego jaśnieje jako szczyt całego roku liturgicznego. Triduum Paschalne rozpoczyna się Mszą św. Wieczerzy Pańskiej, osiąga swój szczyt w Wigilii Paschalnej i kończy się nieszporami Zmartwychwstania Pańskiego" - czytamy w kalendarzu liturgicznym. Wielki Czwartek, Wielki Piątek i Wielka Sobota stanowią trzy etapy jednego wydarzenia zbawczego, którym jest Pascha, czyli przejście Jezusa Chrystusa przez mękę i śmierć do nowego życia w zmartwychwstaniu. Misterium Paschalne Chrystusa jest źródłem życia nadprzyrodzonego dla tych, którzy przez wiarę i chrzest zostali w Nim zanurzeni.





W wieczornej Mszy św. Wieczerzy Pańskiej podczas śpiewu hymnu Chwała na wysokości Bogu grają organy i dzwonią wszystkie dzwony. Potem milkną aż do śpiewu tego hymnu w czasie Mszy św. Wigilii Paschalnej (używa się kołatek). Teksty biblijne uwydatniają fakt Paschy w znaku uczty jako drogi miłości "aż do końca". Z liturgią Wieczerzy Pańskiej łączy się wzruszający i wymowny obrzęd umycia nóg dwunastu mężczyznom. Obrzęd ten jest przypomnieniem umycia nóg Apostołom przez Chrystusa w czasie Ostatniej Wieczerzy. Po modlitwie po Komunii św. kapłan przenosi Najświętszy Sakrament do tabernakulum w odpowiednio przygotowanej kaplicy, zwanej "ciemnicą". Jest to zwyczaj sięgający czasów, kiedy nie było jeszcze w kościołach tabernakulów i Najświętszy Sakrament przechowywano w zakrystii lub w innym godnym miejscu. Kościół zaleca, by tu wierni adorowali Chrystusa Eucharystycznego do północy. Adoracja ma być wyrazem wdzięczności za niewypowiedziany dar miłości Chrystusa do człowieka.





Wielki Piątek jest dniem męki i śmierci Jezusa Chrystusa. Jest to jedyny dzień w roku, w którym nie ma Mszy św. Jest tylko Komunia św. z Hostii konsekrowanych poprzedniego dnia. W Wielki Piątek (jedyny raz w roku) klęka się przed Krzyżem jak przed Najświętszym Sakramentem. Ołtarze w tym dniu są obnażone, puste tabernakulum jest otwarte. Nabożeństwo wielkopiątkowe rozpoczyna się liturgią słowa, w której naczelne miejsce zajmuje opis Męki Pańskiej wg św. Jana. Po homilii następuje uroczysta modlitwa powszechna. W niej wspomina się w dwunastu różnych intencjach wszystkich, których obmyła zbawcza Krew Chrystusa, przelana na Krzyżu. Punktem szczytowym liturgii w tym dniu jest adoracja Krzyża. Pieśni towarzyszące adoracji Krzyża w przepiękny sposób sławią jego tajemnicę. Po zakończeniu liturgii wielkopiątkowej w procesji zanosi się eucharystyczne Ciało Chrystusa w monstrancji przykrytej białym przezroczystym welonem do Grobu. Wierni licznie gromadzą się w swoich kościołach przy Bożym Grobie - tu rozmyślają o Męce Pańskiej, śpiewają pieśni pasyjne. W ten sposób adorują eucharystyczne Ciało Zbawiciela. Adorację kończy uroczysta procesja rezurekcyjna.





Wielka Sobota aż do Wigilii Paschalnej jest w dalszym ciągu dniem smutku po złożeniu Chrystusa w grobie. Jest też dniem nawiedzania Grobów Pańskich i adoracji Najświętszego Sakramentu. Przed południem tego dnia błogosławi się pokarmy na wielkanocny stół. Wierni przynoszą do kościoła "święcone". Cała dynamika nocy paschalnej koncentruje się wokół nowego życia, przyniesionego przez Chrystusa. Dlatego liturgia Wigilii Paschalnej pełna jest wymownych symboli, którymi są: światło, słowo, woda i uczta. Przed bramą świątyni kapłan poświęca ogień - symbol światłości wiekuistej. Potem od tego ognia zapala Paschał - symbol Chrystusa zmartwychwstałego, mówiąc: "Niech światło Chrystusa chwalebnie zmartwychwstałego rozproszy ciemności naszych serc i umysłów". Następnie w procesji wnosi paschał do pogrążonej w ciemnościach świątyni. W czasie procesji trzykrotnie śpiewa: "Światło Chrystusa", na co wierni odpowiadają: "Bogu niech będą dzięki" i stopniowo zapalają od Paschału swoje świece. Tak powoli rozchodzi się wśród obecnych "Światło Chrystusa", napełniając świątynię blaskiem. Śpiewany potem najpiękniejszy hymn Exultet wzywa do radości niebo i ziemię, bo Chrystus zmartwychwstał, "krwią serdeczną zmazał dłużny zapis starodawnej winy", wyprowadził nas z niewoli grzechu i prowadzi do krainy życia w zmartwychwstaniu. Po uroczystym rozpoczęciu czuwania na cześć Pana, wierni słuchają słowa Bożego i odpowiadają na nie śpiewem psalmów i pieśni, a kapłan podsumowuje modlitwą. Po ostatnim czytaniu ze Starego Testamentu zapala się świece ołtarzowe i przy dźwiękach organów oraz biciu w dzwony śpiewa się hymn Chwała na wysokości Bogu. Następuje odczytanie epistoły - Rz 6, 3-11 - na temat nowego życia, a po uroczystym Alleluja Ewangelii o zmartwychwstaniu Pańskim. Następnie kapłan poświęca wodę. Woda podtrzymuje życie, jest symbolem życia nadprzyrodzonego. Znaczenie wody najlepiej wyjaśnia modlitwa odmawiana w czasie jej poświęcenia: "Prosimy Cię, Panie, niech przez Syna Twojego zstąpi na tę wodę moc Ducha Świętego, aby wszyscy przez chrzest pogrzebani razem z Chrystusem w śmierci, z Nim też powstali do nowego życia". Dlatego chrzest i odnowienie obietnic chrzcielnych zajmują tak ważne miejsce w liturgii Wigilii Paschalnej. Chrzest jest sakramentem, który wszczepia nas i zanurza w paschalne misterium Chrystusa. Liturgia światła, słowa i chrztu są wprowadzeniem do radosnego spotkania ze Zmartwychwstałym Chrystusem w Eucharystii. To w Eucharystii obdarza On swoich wiernych nowym życiem. Dar ten otrzymują wszyscy, którzy tej Nocy przyjmą Ciało i Krew Baranka, który zgładził grzech świata.

Procesja rezurekcyjna jest kroczeniem za Chrystusem Zmartwychwstałym jako wyznanie wiary w Jego zwycięstwo nad śmiercią i szatanem. Jest również dziękczynieniem za otwarcie wierzącym bramy do Królestwa Bożego. Na początku procesji okrążającej kościół trzy razy niesie się krzyż ozdobiony czerwoną stułą oraz figurę Zmartwychwstałego. Cała niedziela zmartwychwstania jest dziękczynieniem za nowe życie, którego źródłem jest zmartwychwstanie Chrystusa oraz uwielbieniem Go za zapewnienie wierzącym zmartwychwstania do nowego życia w pokoju, sprawiedliwości i chwale bez końca.

TRIDUUM PASCHALNE W KOLEGIACIE ŚW. BARTŁOMIEJA AD 2024

REKOLEKCJE WIELKOPOSTNE DLA MŁODZIEŻY I DZIECI, AD 2024

REKOLEKCJE WIELKOPOSTNE DLA DOROSŁYCH, AD 2024

WIELKI POST - KILKA INFORMACJI

BEZPOŚREDNIE PRZYGOTOWANIE DO MAŁŻEŃSTWA - KURS DLA NARZECZONYCH

WIZYTA DUSZPASTERSKA - KOLĘDA, 29.01.2024 - 30.01.2024

WIZYTA DUSZPASTERSKA - KOLĘDA, 22.01.2024 - 30.01.2024

WIZYTA DUSZPASTERSKA - KOLĘDA, 15.01.2024 - 22.01.2024

WIZYTA DUSZPASTERSKA - KOLĘDA, 08.01.2024 - 15.01.2024

WIZYTA DUSZPASTERSKA - KOLĘDA, 02.01.2024 - 08.01.2024

WIZYTA DUSZPASTERSKA - KOLĘDA, 27.12.2023-02.01.2024

Historia Bożego Narodzenia

REKOLEKCJE ADWENTOWE 2023

ZADUSZKI NA OPOCZYŃSKICH CMENTARZACH 2023

MODLITWA ZA ZMARŁYCH - WYPOMINKI

WYPOMINKI W OKTAWIE UROCZYSTOŚCI ZADUSZKOWYCH W 2023

RÓŻANIEC

ZAPRASZAMY NA KURS PRZEDMAŁŻEŃSKI - 2023

W RADIU PLUS RADOM PISZĄ O TEGOROCZNYCH DOŻYNKACH

ZAPROSZENIE DO MEDJUGORIE WRZESIEŃ

27 czerwca - Najświętsza Maryja Panna Nieustającej Pomocy

BEATYFIKACJA CZCIGODNYCH SŁUG BOŻYCH ULMÓW

ZAPROSZENIE NA PIELGRZYMKĘ DO WŁOCH - 01.09.- 09.09.2023r.

ZESŁANIE DUCHA ŚWIĘTEGO

NABOŻEŃSTWA MAJOWE

ŻYCZENIA NA UROCZYSTOŚĆ ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO AD 2023

TRIDUUM PASCHALNE

REKOLEKCJE WIELKOPOSTNE DLA DOROSŁYCH 2023

REKOLEKCJE WIELKOPOSTNE DLA DZIECI I MŁODZIEŻY 2023

Stanowisko Konferencji Episkopatu Polski nt. Św. Jana Pawła II

OŚWIADCZENIE PRZEWODNICZĄCEGO KEP

WIELKI POST

ŚRODA POPIELCOWA - POCZĄTEK CZASU POKUTY

ZAPRASZAMY NA KURS PRZEDMAŁŻEŃSKI 2023

ZAPROSZENIA NA PIELGRZYMKĘ DO MEDJUGORIE Z PARAFII ŚW. ZYGMUNTA W SZYDŁOWCU

Najświętsza Maryja Panna z Lourdes - 11 lutego - wspomnienie

ŚWIATOWY DZIEŃ CHOREGO

Kurs dla fotografów ślubnych uroczystości

WIZYTA DUSZPASTERSKA "KOLĘDA" OD 23.01.2023R. DO 28.01.2023R.

WIZYTA DUSZPASTERSKA "KOLĘDA" OD 16.01.2023R. DO 23.01.2023R.

WIZYTA DUSZPASTERSKA "KOLĘDA" OD 09.01. DO 16.01.2023R.

WIZYTA DUSZPASTERSKA "KOLĘDA" OD 02.01.2023 DO 09.01.2023r.

WIZYTA DUSZPASTERSKA "KOLĘDA" OD 27.12.2022 DO 02.01.2023

REKOLEKCJE ADWENTOWE W KOLEGIACIE AD 2022

Jubileusz poświęcenia kaplicy w Karwicach

O znaczeniu Adwentu w życiu chrześcijanina!

WYSZUKIWARKA GROBÓW NA CMENATARZACH OPOCZYŃSKICH

Medytacja na Uroczystość Wszystkich Świętych 2022

ZADUSZKI NA OPOCZYŃSKICH CMENTARZACH W 2022 ROKU

MODLITWA WYPOMINKOWA W OKTAWIE UROCZYSTOŚCI U ŚW. BARTŁOMIEJA W OPOCZNIE

BŁ. KS. JERZY POPIEŁUSZKO, PREZBITER I MĘCZENNIK

Polecamy ciekawy film dot. Spowiedzi generalnej

PEREGRYNACJA RELIKWII BŁ. CARLO ACUTIS

O WYPOMINKACH I MODLITWIE ZA ZMARŁYCH SŁÓW KILKA

Bezpośrednie przygotowanie do Małżeństwa - KURS

Czytania na dzień 03.10.2022r.

Miesiąc październik miesiącem Różańca Świętego

Czytania na dzień 02.10.2022

Czytania na dzień 01.10.2022