Do parafii należą miejscowości:

Adamów, Bielowice, Bukowiec Opoczyński, Dzielna, Janów Karwicki, Karwice, Ogonowice, Ostrów, Różanna, Sitowa, Wola Załężna, Opoczno – ulice: Al. Dąbrówki, pl. Kilińskiego, pl. Kościuszki, pl. Strażacki, pl. Zamkowy, 1 Maja, 17 Stycznia, Batorego, Biernackiego, Błonie, Chopina, Chrobrego, Cicha, Daleka, Drzymały, Garncarska, Hubala, Inowłodzka, Janasa, Kazimierza Wielkiego, Kolberga, Kołomurna, Konopnickiej, Kościelna, Kowalskiego, Krótka, Krzywoustego, Kwiatowa, Libiszewska, Limanowskiego, Łazienna, Łąkowa, Łokietka, M.C. Skłodowskiej, Mickiewicza, Mieszka I, Moniuszki, Mostowa, Norwida, Nowa, Parkowa, Piaseczna, Piotrkowska, Piwna, Polna, Przedszkolna, Przodowników Pracy, Robotnicza, Rzeczna, Skalna, Słowackiego, Sobieskiego, Spacerowa, Spokojna, Sportowa, Staromiejska, Starzyńskiego, Stodolna, Szewska, Szpitalna, Targowa, Wałowa, Wapienna, Waryńskiego, Zielona, Zjazdowa, Żeromskiego, Żesławskiego

Historia kościoła

Budowę kościoła rozpoczęto w 1934 r. jednak przerwała ją II wojna światowa. Konsekracja nowego, trzynawowego kościoła zbudowanego z kamienia odbyła się dopiero w 1949 r. na polecenie biskupa Jana Kantego Lorka. W 1960-1962 r. w 1000-lecie państwa polskiego ściany kościoła ozdobiły freski wykonane przez Stefana Macieja Makarewicza.

Dawne prezbiterium kościoła, obecnie kaplica Matki Bożej jest budynkiem dwuprzęsłowym, wielobocznym, opiętym szkarpami. Prezbiterium nakryte jest dachem dwuspadowym z barokową wieżyczką na sygnaturkę. Kaplica Matki Bożej ma gwiaździste sklepienie. Można do niej wejść przez kamienne, profilowane odrzwia z blaszanymi drzwiami. W tej części kościoła zachowały się oryginalne i ciekawe zabytki, które przypominają o wielowiekowej historii opoczyńskiej świątyni. Do najciekawszych z nich należy późnogotycka, wykonana z piaskowca chrzcielnica pochodząca prawdopodobnie z poł. XV w. Na chrzcielnicy wykute są herby Rola, Nałęcz, Orzeł, Jastrzębiec, Leliwa, Odrowąż, Poraj i Łabędź. Na ścianach kaplicy Matki Bożej znajdują się dwa późnorenesansowe nagrobki – Adama z Bnina Śmigielskiego i Piotra Załuskiego. Nagrobek Adriana Śmigielskiego z 1616r. ukazuje leżącego rycerza w zbroi z prawą ręką wspartą na wezgłowiu, trzymającego w rękach książkę i rękawiczki. Przy lewym boku umieszczono szablę i hełm. Nagrobek posiada architektoniczne obramowanie w którym widnieje herb Ogończyk, unoszony przez putta. Z epoki późnego renesansu pochodzi marmurowy nagrobek Piotra Załuskiego, chorążego ziemi rawskiej ukazujący rycerza w zbroi, trzymającego w prawej ręce proporzec, w lewej rękojeść szabli. Zabytek ten pochodzi z 1630 r. Ciekawym reliktem przeszłości związanym z rodem Karwickich jest marmurowy nagrobek Jerzego Karwickiego i Anny z Podlodowskich Karwickiej wykonany w 1623 r. Pomnik ten ma kształt portalu ujętego pilastrami i belkowaniem z tablicą inskrypcyjną. Część nagrobkowych tablic, usuniętych podczas przebudowy kościoła wmurowano w jego najstarszą ścianę. Do najciekawszych należą: tablica poświęcona Helenie z Błońskich Karwickiej zm. 1829 r., Sabinowi Sierawskiemu zm. 1841 r. oraz tablica poświęcona pamięci zmarłych w XIX w.

W najstarszej części opoczyńskiego kościoła znajdują się również stalle z XVI w., które trafiły do kościoła w nietypowych okolicznościach, bowiem na drodze egzekucji sądowej. Mieszczanie opoczyńscy wiedli spór ze starosta opoczyńskim Stanisławem Ligęzą z Bobrku. Biorąc nad nim odwet mieszczanie usunęli z kościoła i porąbali starościńskie stalle. Sprawą zajął się w 1595 r. sąd który po dwóch latach skazał winnych zajścia na 6-tygodniowy pobyt w zamkowym więzieniu. Uznany za głównego prowodyra buntów i zamieszek wójt opoczyński Jan Przecławek został skazany na wygnanie z miasta. Mieszczanie opoczyńscy musieli dostarczyć do kościoła nowe stalle, które służą do dzisiaj. W ścianę kaplicy Matki Bożej wmurowana jest pamiątkowa, niewielka tablica z białego marmuru ufundowana w stuletnią rocznicę zgonu Jana Kilińskiego 28 stycznia 1919 r.

Zabytkową budowlą znajdującą się na placu Kościelnym jest piętrowa, zbudowana z kamienia plebania. Pierwotny budynek plebanii wzniesiony został w 1622 r. tuż przy murze cmentarza parafialnego. Podobno w 1655 r. przebywał tam Arvid Wittenberg. Obecnie na parterze zwracają uwagę pomieszczenia sklepione kolebkowo z lunetami. Nad wejściem do plebanii wmurowana jest kamienna płyta pochodząca z poł. XVII w. Płyta posiada ozdobne zwieńczenia z herbami Dębno i Lewart w kartuszach. Pośrodku znajduje się tablica żeliwna z napisem informującym o fundacji plebanii przez Jana Alberta Liwskiego, proboszcza opoczyńskiego. Na płycie widnieje również kamień z Orłem Białym i herbem Wazów.

Na placu obok kościoła św. Bartłomieja stoi również zabytkowa dzwonnica, zbudowana w 1 poł. XIX w. na planie kwadratu. Niegdyś dzwonnica wyposażona była w trzy dzwony. Największy z nich ważący 720 kg został wykonany w 1777 r. przez Jana Chrystiana Nercera z fundacji Tomasza Kozerawskiego, mieszczaniana opoczyńskiego. W tym samym roku Bartłomiej Kozerawski ufundował średni dzwon ważący 240 kg. Najmniejszy dzwon pochodził z 1480 r.

O patronie: Bartłomiej wymieniany w Ewangeliach Mateusza , Marka, Łukasza, a także Dziejach Apostolskich, utożsamiany jest z pojawiającym się u Jana Natanaelem. Jeśli rzeczywiście Bartłomiej był tożsamiony z Natanaelem, to wyróżniał się w gronie apostolskim dobrym wykształceniem. Możliwe jest, że poprzez znajomość z Natanaelem Jezus został zaproszony na wesele w Kanie Galilejskiej. Z apokryfów o św. Bartłomieju zachowały się Ewangelia Bartłomieja i Apokalipsa Bartłomieja. Znana jest jednak w dość drobnych fragmentach. Zachował się również obszerniejszy apokryf Męka Bartłomieja Apostoła. Według niego Bartłomiej miał głosić Ewangelię w Armenii, a także w Indiach, Arabii, a nawet w Etiopii. Podobno miał nawrócić brata króla Armenii, Polimpiusza. Z rozkazu króla Astiagesa pojmano Bartłomieja w mieście Albanopolis (obecne Emanstahat). Był męczony, rozpięty na krzyżu głową w dół, żywcem obdarty ze skóry, ukrzyżowany, a następnie zabity.

Św. Bartłomiej jest patronem wielu rzemieślników: rzeźników, garbarzy, introligatorów, siodlarzy, szewców, tynkarzy, górników, krawców, piekarzy, sztukatorów.